نظریه بازی ها شاخه ای از ریاضیات کاربردی می باشد که روابط تاثیرگذار عامل و یا عوامل حاضر در یک مجموعه از تعاملات را مورد مطالعه قرار می دهد. آگوستین کورنوت در سال 1838 سعی کرد به بررسی وابستگی داخلی عوامل موجود در بازی دوپولی بپردازد. کوشش او تحلیل رفتار استراتژیک بود که پنج دهه بعد از او در سال 1883 توسط ژوزف برتراند که به مطالعه رفتار استراتژیک پرداخته بود، ادامه یافت. تحلیل غیر کامل رقابت ها که توسط کورنوت و برتراند انجام گرفته بود در سال 1933 توسط چامبرلین ، در سال 1934 توسط هاینریش ون استاکلبرگ و در سال 1939 توسط پاول سوئیزی ادامه یافت (Pham, 2015).
در سال 1921 یک ریاضی دان فرانسوی بنام امیل بورل مقالاتی را در مورد قواعد بلوف و حدس دوم در بازی پوکر با دانش نیمه کامل منتشر نمود. او این کار را با ایجاد نوعی-استراتژی بنام استراتژی غلبه ادامه داد. در سال 1928 جان ون نیومن به مطالعه نظریه بازی ها و مدل سازی ریاضی آن پرداخت. اولین مقاله او با عنوان نظریه حداقل، حداکثر و مفهوم توسعه ارائه شد (Pham, 2015).
مفهوم کاربرد نظریه بازی ها در اقتصاد توسط ون نیومن و تیم او، اقتصاددان آلمانی اسکار مارگنسترن مورد توجه قرار گرفت. مفهوم مدرن نظریه بازی ها در سال 1944 بر اساس نظریه بازی ها در رفتار اقتصادی شکل گرفت. مطالعات در مورد نظریه بازیها ادامه یافت و در سال 1950 جان فوربس نش مفهوم معادله نش در تعاملات بین موسسات اقتصادی را بعنوان رساله دکترای خود ارائه داد (Pham, 2015).
اقدامات انجام شده توسط محققین این نکته را روشن می سازد؛ برای رسیدن به بالاترین سود برای یک بنگاه اقتصادی تمامی معیارهایی که بر روابط بین دو عامل تاثیرگذار هستند را می بایست مد نظر قرارداده و با تعیین تاثیرگذاری هر کدام بر یکدیگر بهترین استراتژی را انتخاب نمود.
روش ارزش گذاری و مطالعه معیارهای موجود در روش های ارائه شده در علم نظریه بازی ها استفاده از این علم در دیپلماسی عمومی و سایر علوم را به وضوح روشن می سازد.
تعاملات بین دو کشور، براساس منافع موجود و تاثیراتی که افزایش و یا کاهش سطح روابط بر نظام های اقتصادی و یا اجتماعی هر کشور خواهد گذاشت، بنا نهاده می شود، چه بسا تعامل با کشوري ثالث، می تواند بر روابط بین دو کشور تاثیرگذار باشد.
استفاده از نظریه بازی ها در علوم سیاسی گستردگی عملکرد این علم را در مباحث تصمیم گیری به وضوح روشن می سازد. به بیان دیگر می توان شاهد آن بود که برخی از کشورها در سیاست خارجی خود از علم نظریه بازی ها به صورت ابزاری استفاده می نمایند.